Wir sind unterwegs!

We zijn alweer vier maanden verder en er is zoveel gebeurd dat het hoog tijd wordt voor een update daar van! Zo hebben we in Maart bezoek gehad van Suzan en daarna van Tony en Marlène. Deze bezoekjes zorgen er niet alleen voor dat het erg gezellig is, maar ook dat ik inmiddels zeer bekend ben met de toeristische wandelroute van Luzern. Zo loop ik steevast naar binnen bij het café met de lekkerste taart, sluizen we iedereen het Panorama museum in en kunnen onze gasten kiezen uit een traditioneel restaurant of juist modern vegetarisch voor de lunch. Met (nog) niet heel veel omhanden, heb ik alle tijd en plezier om een heus programma op te zetten als stadsgids. Met enige kanttekening, want toen ik met Suzan rondliep in Luzern en ze allerlei cultuur-historische vragen begon te stellen bedacht ik me al stamelend dat ik vooral de culinaire taak serieus opgepakt had, maar wellicht nog wat bij te schaven heb aan de geschiedenis van deze stad…..!

Tussendoor zijn we ook nog gaan skiën, waarbij het een mooi gezicht was om vanuit een grijs en grauw dal de lift omhoog te nemen en boven de wolken in stralende zon uit te komen op de berg. Die dagen zijn zo fijn!

Zo hebben we ook op een regenachtige dag de trein genomen naar het Italiaans sprekende deel van Zwitserland; Lugano en stapten daar 1,5 uur later uit in de volle zon en waanden ons op vakantie.

We hebben de verjaardag van Mia gevierd, waarbij er naast opa en oma ook twee vriendinnen aansloten om samen taart te eten en ’s avonds mee uit eten te gaan. Aangezien Mia toen nog niet wist of en met wie ze haar verjaardagsfeestje wilde vieren, hebben we het gelaten voor toen. Inmiddels heeft ze besloten om toch een feestje te geven en heeft ze een leuk clubje meiden om zich heen verzameld met wie er begin juni een sleep-over party op de planning staat!

Daarnaast waren er veel voetbalwedstrijden en hockeytoernooien waarbij we ons verbaasden over de enorme afstanden die er gereden worden (Finn met de bus van de club en Mia en ik met de trein overal heen). Zo vertelde Finn na een lange dag bij thuiskomst dat hij “even in Duitsland was vandaag” en zocht ik nog vrij onschuldig op google maps op waar Mia’s volgende hockeytoernooi was toen ik ‘Genf’ zag staan….GENEVE!?! We besloten er maar meteen een weekendje weg met de trein van te maken en kregen als tip om dan een time slot te reserveren in het restaurant van de trein. Dat bleek een fantastisch idee, waarbij Mia en ik op de afgesproken tijd door een vriendelijke ober naar ons tafeltje geleid werden, alwaar we samen aan een keurig gedekt tafeltje zaten met wit tafelkleedje en bediend werden alsof we in een mooi restaurant zaten!

Oliver en Finn hebben eindelijk na drie jaar hun voetbalweekend samen kunnen beleven, zoals de bedoeling was geweest na Oliver’s 40^e verjaardag, maar waar corona destijds roet in het eten had gestrooid. In plaats van Liverpool werd het Inter Milaan, maar dat mocht de pret niet drukken. Na 3 uur in de trein (openbaar vervoer werkt hier super goed en is erg schoon) stonden ze middenin Milaan en hadden een stralende dag waarbij ze genoten van het Italiaanse eten, een beetje sightseeing en shopping. In de avond richting San Siro stadion met 75.000 andere toeschouwers waar het een Italiaans feestje was met veel gezang en ondanks verlies van Inter was het erg gezellige avond.

Met Pasen waren Finn en Mia twee weken vrij en zijn we met z’n drieën een week naar Nederland geweest, met als voornaamste reden dat Mia tijd kon doorbrengen met haar vriendinnen Roos en Luna. Ondertussen konden Finn en ik samen met Tony en Marlène weer genieten van het strand, zijn we lekker gaan shoppen (fijn hoor die Nederlandse prijzen[e-1f60a]) en hebben we volop tijd met onze families en vrienden kunnen doorbrengen. De week is omgevlogen!

Opvallende dingen:

-Dat je als ouder gebeld wordt door de school nurse, zodra je kind zich niet lekker voelt en zich dan op aanraden van de teacher meldt bij de nurses. De vraag is beide keren tot nu toe steeds hetzelfde: “Finn is not feeling well, because of…can I give him some medicine?” Iets te enthousiast antwoord ik dan “Sure!” alsof ze vraagt of hij een snoepje mag uitkiezen. Je hebt dan nog de vraag uit welke medicijnen te kiezen en dan de berustende woorden dat het vast snel weer beter zal gaan met hem! Finn vertelde na thuiskomst dat hij dan even mag gaan liggen (“heel relaxed….”) en vervolgens door de nurse dan een nat washandje op zijn hoofd gelegd krijgt en verteld wordt om maar even “a short nap” te doen (“chill toch, mama!!!” Aldus Finn) om vervolgens weer terug te keren naar zijn klaslokaal.

-Dat ze bij de kapper vroegen toen ze nagenoeg klaar waren: “You do the rest yourself?” (Mijn Engels sprekende kapper heet Cut[e-38] Colors, wat trouwens voor enige puberale lachbuien zorgt als je het op zijn Nederlands blijft uitspreken…) Niet goed begrijpend wat ze met deze vraag bedoelde, flitsten er allerlei gedachten door mijn hoofd…als in, zelf nog wat bijknippen….de vloer aanvegen zodat al mijn haren daar weg zijn….. Ik had geen idee, totdat ze me vriendelijk wijzend naar de spiegels met föhnen wees en ik daar nu opeens twee andere vrouwen inderdaad druk föhnend en op zijn kop hangend hun haar in model aan het brengen waren alsof ze thuis in de badkamer voor de spiegel stonden.

-Dat je in Zwitserland als vrouw zijnde niet alleen een huisarts nodig hebt, maar ook een arts die dealt met “women related issues” (een gynaecoloog dus), zoals mijn huisarts dat uitlegde tijdens mijn eerste bezoek. Sowieso was dat bezoek al een ervaring op zich. Voordat ik goed en wel binnen was, werd er uitgelegd dat er bloed afgenomen zal worden, een hartfilmpje gemaakt zal worden en ondertussen ook even de bloeddruk gemeten zal worden. Ik wilde bijna zeggen dat er sprake moest zijn van een vergissing en ik gewoon gezond was, dus dit alles niet nodig was, maar voordat ik iets kon uitbrengen werd ik al onder handen genomen door de assistente. Daar lag ik dan met plakkers op mijn bovenlichaam en voeten en kreeg door de absurditeit bijna de slappe lach. De uiterst serieuze assistente zorgde ervoor dat ik dat toch niet durfde. Een week later herhaalde dit gebeuren zich ongeveer in gelijke mate bij de gynaecoloog (hier moet je overal op consult komen als je je aanmeld bij een praktijk….ze willen zien wat voor vlees ze in de kuip hebben denk ik[e-1f609]), alleen werd ik dit keer via de weegschaal, naar de meetlat tot aan de onderzoeksstoel aan toe volledig doorgenomen. Nog geen kwartier later stond ik volledig verbouwereerd buiten met de mededeling van de assistente nog in mijn hoofd na deinend:” Als u komende week niks hoort, ben u helemaal gezond hoor!”

-Dat je bij de orthodontist voor een beugel hier zo’n slordige 10 tot 15.000 Zwitserse Francs betaalt. Het werkt zo dat zodra kinderen geboren worden, er automatisch geld gespaard wordt voor orthodontie, waardoor ze rond de 8-9 jaar (leeftijd waarop meeste kinderen hier beugels krijgen) genoeg geld gespaard is voor de beugels. Dit gaat helaas niet op voor Finn en Mia, die beiden een beugel moeten. Fingers crossed voor onze internationale verzekering (hopen we dan maar!)

-Dat Finn verrast werd met een eervolle vermelding als "nieuwkomer" waarbij zijn gedicht in de top 10 van de beste gedichten van alle ‘Grade 7’ klassen was verkozen. Op het podium kreeg hij onder applaus zijn gedicht ingelijst overhandigd.